часу зусім разбурыўся, але сляды яго відаць да гэтага часу. Ён быў вельмі доўгі і вузкі.
— Можна, бадай, пралезці праз гэты комін, — меркаваў Манпарнас.
— У гэты вось камінок? — ускрыкнуў Бабэ. — Ну, гэта магло-б зрабіць толькі дзіця, а даросламу і думаць няма чаго.
— Трэба знайсці якога-небудзь хлопчыка, — сказаў Бружон.
— Дзе-ж яго цяпер возьмеш, — заўважыў увесь час маўклівы Гельмер.
— Пачакайце! Я зараз уладжу гэта, — сказаў Манпарнас.
Ён паціхеньку адчыніў фортку і асцярожна зірнуў у яе. Упэўніўшыся, што на вуліцы нікога няма, ён выслізнуў з пусткі і бягом накіраваўся да Бастыліі.
Прайшло сем-восем хвілін, якія здаліся ўсім васьмю тысячамі стагоддзяў, асабліва Тэнард’е. Нарэшце, фортка зноў адчынілася, і ў ёй паказаўся задыханы Манпарнас, а разам з ім Гаўрош. На вуліцы, як і раней, не было ні душы з прычыны вялікага дажджу і халоднага ветру.
Маленькі Гаўрош увайшоў за агарожу пусткі і спакойна глядзеў на разбойнікаў, да якіх яго прывялі.
— А што, хлапчук, ты мужчына ці не? — звярнуўся да яго Гельмер.
Гаўрош паціснуў плячыма і адказаў:
— Такія хлопцы, як я, заўсёды бываюць мужчынамі, а такія мужчыны, як вы, часам бываюць падобны да дзяцей.
— Бач, як у яго спраўна працуе язык! — ускрыкнуў Бабэ.
— Значыць, зроблены не з саломы, — сказаў Бружон.
— Ды што вам патрэбна? — запытаў Гаўрош.
— Узлезці наверх вось праз гэты комін, — вытлумачыў Манпарнас.
— Вось з гэтай вяроўкай, — дадаў Бабэ.
— І прывязаць як мага мацней на версе гэтай сцяны, — сказаў Бружон.
— Вунь там, за перакладзіну ў акне, — дадаў Бабэ.
— Ну, а потым што? — запытаў Гаўрош.
— Гэта ўсё, — адказаў Гельмер.
Гаўрош акінуў позіркам вяроўку, комін, сцяну, акно і ўтварыў губамі пагардлівы гук, які азначаў у перакладзе на зразумелую мову: „І толькі ўсяго!“
— Там наверсе сядзіць чалавек, якога ты выратуеш, — сказаў Манпарнас.
— Ці згодзен? — запытаў Бружон.
