нуўся да ўласцівай яго ўзросту бесклапотнасці, раптам заўважыў...
— А мама-ж абяцала звадзіць нас „на вярбу“ ў вербную нядзелю!
— Гэта глупства! — сказаў Гаўрош.
— Мама ў нас важная дама і жыве разам з мамзель Міс.
— Ёсць чым выхваляцца!
Кідаючы гэтыя пагардлівыя заўвагі, Гаўрош спыніўся і пачаў шукаць ва ўсіх латках сваіх лахманоў. Нарэшце, узняў галаву з выглядам, які павінен быў быць, па яго жаданню, толькі задаволеным, а ў сапраўднасці вышаў урачысты.
— Супакойцеся, малышы, — сказаў ён: — нам усім траім ёсць за што павячэраць. Вось, глядзіце.
І ён паказаў ім су.
Не даўшы хлопчыкам часу здзівіцца, ён штурхануў іх перад сабою ў булачную, паклаў там свой су на прылавак і крыкнуў:
— Гарсон! На пяць сантымаў хлеба.
„Гарсон“, які аказаўся самім гаспадаром, узяў хлеб і нож.
— Рэж на тры кавалкі, гарсон! — казаў далей Гаўрош і з гонарам дадаў: — нас трое.
І, заўважыўшы, што булачнік, зірнуўшы на ўсіх траіх пакупнікоў, адклаў у бок белы хлеб і ўзяўся за чорны, Гаўрош засунуў палец у нос і з велічным выглядам Фрыдрыха Вялікага[1], нюхаючага тутун, кінуў булачніку нездаволены пытальны выгук:
— Гэта што такое?!
Булачнік адразу зразумеў Гаўроша.
— Гэта таксама вельмі добры хлеб, толькі другога сорту, — сказаў ён.
— Напэўна, вы хочаце сказаць: самы дрэнны чорны хлеб! — запярэчыў Гаўрош з халоднай пагардаю. — Давайце нам белага хлеба, гарсон, чуеце? Самага лепшага белага хлеба! Я частую.
Булачнік не мог стрымацца ад усмешкі і, нарэзваючы патрабуемага хлеба, глядзеў на дзяцей такім жаласлівым позіркам, які закрануў Гаўроша за жывое.
— А дазвольце ў вас запытаць, пан пекар, чаго гэта вы так па-дзіўнаму вылупляеце на нас свае буркалы? — задзірыста запытаў ён.
- ↑ Фрыдрых Вялікі (1740 — 1786) — кароль прускі, арганізатар прускай манархіі.