чаў інспектар. — У вас таксама, напэўна, ёсць, дайце яго мне.
Марыус выняў ключ і падаў паліцэйскаму. Інспектар пакапаўся ў сваіх неабсяжных кішэнях і, дастаўшы адтуль два маленькія пісталеты-бульдогі, сказаў Марыусу:
— Вось вазьміце гэта. Вяртайцеся да сябе і схавайцеся, каб думалі, што вас няма дома. Пісталеты зараджаны. Вы будзеце назіраць праз дзірку ў сцяне. Калі ўсе будуць сабраўшыся, вы дайце ім разгарнуцца, а потым, калі яны пачнуць заходзіць ужо вельмі далёка, стрэліце. Адзін толькі раз у паветра. Галоўнае — не спяшайцеся. Пачакайце, каб яны пачалі свае дзеянні. Як адвакат, вы павінны разумець усё гэта.
Марыус узяў пісталеты і схаваў іх у кішэню.
— Цяпер нельга траціць ні хвіліны, — казаў далей паліцэйскі. — Ідзіце дадому. Памятайце: адзін толькі стрэл і не спяшайцеся.
— Будзьце спакойны, — адказваў Марыус.
І калі малады чалавек збіраўся ўжо выйсці з пакоя, інспектар закрычаў яму ўслед:
— Дарэчы, калі я вам спатрэблюся на што-небудзь, прыдзіце або прышліце да мяне і запытайце інспектара Жавера.
XXI
ФАЛЬШЫВЫ БЯДНЯК
Ужо сцямнела, калі Марыус асцярожна, стараючыся астацца незаўважаным, вярнуўся дадому. Ён на цыпках прабраўся ўверх па лесніцы і ўдоўж сцяны калідора ціхенька дайшоў да свайго пакоя. Там ён прысеў на ложак. Было каля паловы шостай. Аставалася толькі поўгадзіны. Ён чуў стук свайго сэрца, як чуваць ціканне гадзінніка ў цемры. Ён нісколькі не баяўся, але не мог без некаторага хвалявання падумаць пра тое, што павінна адбыцца.
Месяц выплыў на небасхіле, усё ярчэй і ярчэй разліваючы сваё святло па меры згушчэння змроку. У катуху Жандрэтаў было відаць святло, якое здавалася крывавым. Гэта не было святло свечкі. У іх было ўсё ціха, як у магіле.
Марыус асцярожна здзеў боты і паставіў іх пад ложак. Прайшло некалькіх хвілін. Раптам ён пачуў, як унізе грукнулі дзверы, потым крокі па калідоры, і Жандрэт увайшоў да сябе.
Адразу-ж пачуліся галасы. Уся сям'я была дома, толькі маўчалі ў адсутнасці гаспадара.
