— Не.
— Ці то, — паправілася яна, — вы яе не ведаеце, але хочаце ведаць.
— Ці можаш ты гэта зрабіць? — запытаў Марыус.
— У вас будзе адрас прыгожай паненкі.
Яна апусціла вочы і адышла ад дзвярэй. Марыус астаўся адзін. Ён схіліў галаву на руку і аддаўся глыбокаму раздум'ю. Усё перажытае ў гэты дзень смутна праходзіла ў яго мазгах.
Раптам ён адразу прахапіўся ад сваіх мараў. Ён пачуў гучны і грубы голас Жандрэта, які праказаў:
— Упэўніваю цябе, што я яго пазнаў!
Пра каго гаварыў Жандрэт? Каго гэта ён пазнаў? Пана Леблана? Бацьку яго „Урсулы“? Якім чынам Жандрэт мог ведаць яго? Няўжо цяпер, нарэшце, ён усё даведаецца пра тую, якую кахае? Няўжо густая цемра рассеецца?
Ён зноў ускочыў на камоду і зноў убачыў бярлогу Жандрэта.
Жандрэт, відавочна, толькі што ўвайшоў у пакой. Дочкі сядзелі ля ачага, жонка ляжала на пасцелі са здзіўленым выглядам. Жандрэт хадзіў па пакоі ўзад і ўперад. Выраз вачэй у яго быў незвычайны. Жонка здавалася засаромленай і азадачанай.
Яна нясмела запытала:
— Няўжо ты ўпэўнены ў гэтым?
— Упэўнены. Хоць і восем год прайшло з таго часу, але я яго пазнаў. Я яго пазнаў адразу-ж! Няўжо табе гэта не кінулася ў вочы?
— Не.
— А я табе, між іншым, казаў: „Глядзі добра!“ Той-жа рост, той-жа твар, толькі ледзь-ледзь старэйшы, той-жа голас. Ён толькі лепш апрануты, вось і ўсё. А, стары таямнічы чорт, нарэшце ты ў маіх руках!
І, звярнуўшыся да дачок, ускрыкнуў:
— Ідзіце вон! Чаго вы тут тарчыце?
Дзяўчыны вышлі. Перад тым, як яны пераступілі цераз парог, бацька ім сказаў:
— Будзьце тут роўна ў пяць гадзін. Вы спатрэбіцеся.
Марыус падвоіў увагу. Астаўшыся адзін з жонкаю, Жандрэт па-ранейшаму хадзіў па пакою; потым, раптам падышоўшы да яе, скрыжаваў рукі і ўскрыкнуў:
— А ці хочаш, каб я табе яшчэ нешта сказаў? Паненка…
— Ну, што паненка? — запытала жонка.
Марыус не сумняваўся, што гавораць пра яе. Ён прыслухоўваўся з пакутным хваляваннем. Але Жандрэт нахі-
