чароўчая здань, якая сваім знікненнем стварыла ноч вакол яго. І вось яна з'явілася зноў! І дзе-ж? У гэтай трушчобе, у гэтым жаху, у гэтай агіднай, непранікальнай цемры!
Марыус увесь дрыжэў. Сэрца яго моцна білася, і ён гатовы быў разрыдацца. Зноў убачыць яе пасля столькіх бясплодвых пошукаў! Яму здавалася, што ён зноў знайшоў сваю душу.
Яна была ўся такая-ж, толькі крыху бляднейшая. Далікатны тварык быў у рамцы ліловага аксамітнага капелюша. Фігура знікла ў складках салопа. Яна прышла ў суправаджэнні пана Леблана. Увайшоўшы ў пакой, яна паклала на стол даволі вялікі пакунак.
Старэйшая дзяўчына, стоячы ля дзвярэй, з пахмурым выглядам аглядвала аксамітны капялюш, футру і чароўны шчаслівы тварык.
У пакоі было так цёмна, што ўвайшоўшым з вуліцы здавалася нібыта яны папалі ў склеп. Госці зрабілі наперад некалькі няўпэўненых крокаў, нікога не бачачы і нічога не адрозніваючы вакол, між тым як іх саміх можна было добра бачыць усім жыхарам халупы, якія прывыклі да змроку.
Пан Леблан з сваім сумным і добрым выглядам падышоў да Жандрэта і сказаў:
— Вы знойдзеце ў гэтым пакунку цёплыя рэчы.
— Ваша ангельская дабрата проста не мае межаў, — праказаў Жандрэт, нізка кланяючыся.
І ў той-жа час, у тую хвіліну, як госць адвярнуўся, аглядзючы абстаноўку жылля, ён сказаў ціха сваёй старэйшай дачцы:
— Вось бачыш? Што я казаў? Апрача ануч нічога. Яны ўсе такія. Дарэчы, як я падпісаўся ў пісьме да яго?
— Фабанту, — адказвала дачка.
— Ах, так, драматычны артыст.
Пан Леблан, між тым, зноў сказаў:
— Я бачу, што вам вельмі дрэнна, пан…
— Фабанту, — падказаў гаспадар.
— Пан Фабанту, так, я ўспомніў.
— Драматычны артыст, які меў калісьці поспех, судар. Вучань Тальма[1]. Калісьці лёс мне ўсміхаўся. Увы, зараз настала чарга няшчасця. Бачыце, дабрадзей, ні цяпла, ні хлеба. Адзінае крэсла паламана; адзівае акно разбіта. У такі холад! У маіх бедных дзяўчынак ні крошкі хлеба; жонка хворая ў пасцелі! Дачка раненая. — Бедныя… — праказаў пан Леблан.
- ↑ Тальма (Франсуа Жазеф, 1763–1826) — вядомы французскі акцёр.