той, што была ў яго. На выгляд ёй здавалася год дванаццаць, хаця яна, напэўна, была старэйшая.
На працягу векалькіх хвілін разглядаў Марыус гэтую трушчобу, больш страшную, чым магіла, таму што тут адчуваўся рух душы і пульсацыя жыцця.
Стары ўсё пісаў, жанчына маўчала, дзяўчынка-ж нібы не дыхала зусім. Чуваць было толькі рыпенне пяра па паперы.
Марыус, з болем у сэрцы, збіраўся зыйсці ўжо з свайго назіральнага паста, як раптам нейкі шум прыцягнуў яго ўвагу і прымусіў астацца на месцы. Дзверы пакоя раптам расчыніліся. Убегла старэйшая дачка і, захліпаючыся, ускрыкнула з выразам радасці і вясёласці:
— Ён ідзе!
Бацька і маці павярнулі галовы. Малодшая сястра не рухалася з месца.
— Хто ідзе?
— Той стары — дабрадзей.
— Дзе-ж ён?
— Едзе за мной на рамізніку.
— На рамізніку! — ускрыкнуў бацька. — Значыць, гэта сапраўдны Ротшыльд. Але ці ўпэўнена ты, што ён едзе сюды? Ці дала ты яму сапраўдны адрас? Толькі-б ён не памыліўся з дзвярыма! Ты яму аддала маё пісьмо ў царкве? Што-ж ён табе на яго адказаў?
— Ну, ну, не спяшайся вельмі, стары, — адказвала дачка. — Вось як было: я ўвайшла ў царкву, ён стаяў на сваім звычайным месцы; я яму пакланілася і падала пісьмо. Ён прачытаў яго і запытаў: „Дзе вы жывеце, дзіця маё?“ Я яму кажу: „Я праводжу вас.“ Ён: „Не, — гаворыць, — дайце мне лепш ваш адрас. Мая дачка павінна яшчэ купіць сёе-тое. Я прыеду зараз-жа ўслед за вамі“. Калі я яму сказала адрас, ён нібы здзівіўся, а потым кажа: „Усёроўна, я прыеду“. Я пабегла дадому і толькі што ўбачыла каляску, якая накіроўваецца ў наш бок. Гэта яны.
— Ну, ты разумная дзеўка, — сказаў бацька. — Цяпер трэба сустрэць яго, як належыць.
Ён схапіў гаршчок з вадою і заліў рэшткі агню ў ачагу, потым ударам абцаса прабіў адзінае крэсла і запытаў:
— Ці холадна сёння на вуліцы?
— Вельмі холадна. Ідзе снег.
Тады ён сказаў малодшай дачцы:
— Гэй, ты, разбі шыбу.
Дзяўчынка стаяла, нічога не разумеючы.
— Кажуць табе, — ускрыкнуў ён, — разбі аконную шыбу!
