— Слухай, — сказала яна афіцэру, — Марыус-жа цябе не ведае ў твар?
— Я яго бачыў некалькі разоў, але ён неяк не заўважаў мяне, — адказаў афіцэр.
— Вы паедзеце ў адным і тым-жа дыліжансе?
— Так, толькі я ўнутры, а ён наверсе.
— Куды адпраўляецца дыліжанс?
— У Андэліс.
— І Марыус адпраўляецца туды?
— Я думаю, калі толькі ён, як і я, не сойдзе дзе-небудзь на дарозе. Я еду да Вернона.
— Дык слухай-жа ўважліва. Нам неабходна ведаць, куды ён адпраўляецца. Прасачы за ім, калі ласка, табе гэта будзе няцяжка. Калі гэта спатканне, то пастарайся пабачыць і асобу, з якой ён спаткаецца. А потым ты нам напішаш.
Афіцэру было не вельмі да спадобы гэтае шпіёнства, але ён павінен быў абяцаць выканаць просьбу багатай цёткі.
Хутка яны развіталіся.
У той-жа вечар Марыус узабраўся на імперыял дыліжанса, не падазраваючы, што за ім сочаць. Што датычыць шпіёна, то ён адразу-ж заснуў, як усеўся ўнутры карэты.
На світанні кандуктар закрычаў:
— Вернон! Хто едзе ў Вернон, выходзьце!
Афіцэр прачнуўся.
— Вось я і на месцы, — прамармытаў ён. Потым раптам успомніў пра ўскладзены на яго абавязак і засмяяўся.
„Можа ён ужо зышоў дзе-небудзь па дарозе, — падумаў афіцэр, абсморгваючы свой мундзір. — Што я напішу цяпер, чорт дзяры, цётцы, добрай старой?“
У гэтую хвіліну ён убачыў, што Марыус спускаецца зверху.
— А, вось ён! — прамармытаў афіцэр.
Да карэты падышла жанчына, прадаючая кветкі. Марыус купіў у яе ўсе кветкі з яе карзінкі.
— Аднак! — сказаў афіцэр. — І каму гэта ён нясе столькі кветак! Дама яго, напэўна, надта прыгожая для такога багатага букета. Абавязкова пастараюся яе ўбачыць.
І ён цяпер ужо з уласнай цікаўнасці ішоў за Марыусам.
Марыус ні на што і ні на каго не звяртаў увагі. Здавалася, ён нічога не бачыў.
"Вось дык закаханы!" — падумаў афіцэр.
Марыус накіраваўся да царквы.
— А, спатканне ў царкве! Цудоўна!
Але Марыус не ўвайшоў у царкву. Ён абагнуў яе і схаваўся за рогам.
— Паглядзім на дзяўчыну, — сказаў сабе афіцзр.
