— Няма нічога лягчэй,—адказаў шынкар і, акінуўшы вокам гасця, дадаў:—За плату, вядома.
Невядомы выцягнуў з кішэні вялікі скураны кашэль і адказаў:
— Грошы ў мяне ёсць.
— У такім выпадку калі ласка.
Чалавек зноў схаваў кашэль у кішэню, зняў з сябе ранец, паклаў яго на падлогу ля дзвярэй і, не пакідаючы кія, накіраваўся да агню. Там ён усеўся на маленькім услончыку і пачаў грэцца.
Між тым, бегаючы ўзад і ўперад, гаспадар уважліва ўглядаўся ў падарожнага.
— Ці хутка можна будзе паесці?—запытаў госць.
— Зараз,—адказаў гаспадар.
Пакуль падарожны грэўся, седзячы спіной да дзвярэй, варты шынкар Жак Лабар выняў з кішэні аловак і на адарваным газетным шматку паперы напісаў некалькі слоў. Потым знакам паклікаў хлопчыка, які быў у яго на пабягушках, шапнуў яму штосьці на вуха, і хлопчык бегам пусціўся ў кірунку да мэрыі.
Падарожны нічога гэтага не бачыў. Ён зноў запытаў:
— Ці хутка можна будзе паесці?
— Зараз,—адказаў гаспадар.
Хлопчык вярнуўся. Ён прынёс у адказ якуюсьці паперку. Шынкар хутка развярнуў яе, прачытаў, пакруціў галавой і на хвіліну задумаўся. Нарэшце, ён падышоў да гасця, якога апаноўвалі, як відаць, невясёлыя думы.
— Судар,—сказаў ён,—я не магу вас прыняць.
Незнаёмы выпрастаўся на сваім месцы.
— Як, няўжо вы баіцеся, што я не заплачу вам? Дык калі хочаце, я заплачу наперад. Кажу вам, што ў мяне ёсць грошы.
— Не, не таму.
— Чаму-ж?
— У мяне няма для вас пакоя.
— Дык пакладзіце мяне ў стайні,—спакойна адказаў спадарожны.
— Гэтага я таксама не магу, там усё занята коньмі.
— Дык на чардаку. Дайце мне бярэмца саломы і даволі. Але перш дайце паесці.
— У мяне няма чаго вам даць.
Гэтае заяўленне, зробленае ціхім, але рашучым тонам, здалося пагражаючым незнаёмаму. Ён стаў на ногі.
— Ды я-ж паміраю з голаду!—ускрыкнуў ён.—Я іду з самага ўсходу сонца. Я есці хачу. Я плачу за ўсё.