Старонка:Гюго Адвержаныя.pdf/24

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Старонка праверана

— Няма нічога лягчэй,—адказаў шынкар і, акінуўшы вокам гасця, дадаў:—За плату, вядома.

Невядомы выцягнуў з кішэні вялікі скураны кашэль і адказаў:

— Грошы ў мяне ёсць.

— У такім выпадку калі ласка.

Чалавек зноў схаваў кашэль у кішэню, зняў з сябе ранец, паклаў яго на падлогу ля дзвярэй і, не пакідаючы кія, накіраваўся да агню. Там ён усеўся на маленькім услончыку і пачаў грэцца.

Між тым, бегаючы ўзад і ўперад, гаспадар уважліва ўглядаўся ў падарожнага.

— Ці хутка можна будзе паесці?—запытаў госць.

— Зараз,—адказаў гаспадар.

Пакуль падарожны грэўся, седзячы спіной да дзвярэй, варты шынкар Жак Лабар выняў з кішэні аловак і на адарваным газетным шматку паперы напісаў некалькі слоў. Потым знакам паклікаў хлопчыка, які быў у яго на пабягушках, шапнуў яму штосьці на вуха, і хлопчык бегам пусціўся ў кірунку да мэрыі.

Падарожны нічога гэтага не бачыў. Ён зноў запытаў:

— Ці хутка можна будзе паесці?

— Зараз,—адказаў гаспадар.

Хлопчык вярнуўся. Ён прынёс у адказ якуюсьці паперку. Шынкар хутка развярнуў яе, прачытаў, пакруціў галавой і на хвіліну задумаўся. Нарэшце, ён падышоў да гасця, якога апаноўвалі, як відаць, невясёлыя думы.

— Судар,—сказаў ён,—я не магу вас прыняць.

Незнаёмы выпрастаўся на сваім месцы.

— Як, няўжо вы баіцеся, што я не заплачу вам? Дык калі хочаце, я заплачу наперад. Кажу вам, што ў мяне ёсць грошы.

— Не, не таму.

— Чаму-ж?

— У мяне няма для вас пакоя.

— Дык пакладзіце мяне ў стайні,—спакойна адказаў спадарожны.

— Гэтага я таксама не магу, там усё занята коньмі.

— Дык на чардаку. Дайце мне бярэмца саломы і даволі. Але перш дайце паесці.

— У мяне няма чаго вам даць.

Гэтае заяўленне, зробленае ціхім, але рашучым тонам, здалося пагражаючым незнаёмаму. Ён стаў на ногі.

— Ды я-ж паміраю з голаду!—ускрыкнуў ён.—Я іду з самага ўсходу сонца. Я есці хачу. Я плачу за ўсё.