хочацца. Што табе да гэтага? Можа ён філантроп[1]; калі-ж гэта проста дурань, то гэта зноў-такі цябе не датычыць. Навошта ты ўмешваешся, калі ў яго ёсць грошы?
Незнаёмы ўзлакаціўся на стол і зноў упаў у ранейшую задуменнасць. Астатнія наведвальнікі пакрыху сціхлі і больш не спявалі. Яны здалёк глядзелі на яго з нейкаю баязлівай пачцівасцю. Гэты чалавек, так бедна апрануты, і які так лёгка вымае з кішэні грошы, і так шчодра даруе дарагую ляльку маленькай абадранай замарашцы, напэўна, вядома, вельмі багаты і недаступны.
Прайшло некалькі гадзін. Калядны пір скончыўся, піўшыя разышліся, шынок заперлі, нізкі пакой апусцеў, агні пагаслі, а незнаёмы ўсё сядзеў на ранейшым месцы і ў той-жа позе. Час ад часу ён змяняў руку, на якую абапіраўся. Вось і ўсё. Але з таго часу, як Казета пайшла, ён не праказаў ні слова.
Адны толькі Тэнард‘е з пачцівасці і дзеля цікаўнасці аставаліся ў пакоі.
— Няўжо-ж ён усю ноч так прасядзіць? — бурчэла, яна.
Калі прабіла дзве гадзіны ночы, яна прызнала сябе пераможанай і сказала мужу:
— Я іду спаць. Рабі з ім, што хочаш.
Муж сеў ля стала, запаліў свечку і пачаў чытаць газету. Так прайшло з гадзіну. Варты шынкар паспеў ужо разы тры прачытаць увесь нумар ад загалоўка да подпісу рэдактара. Госць усё не рухаўся з месца.
Тэнард‘е пачаў вазіцца, кашляць, пляваць, смаркацца, рыпець крэслам. Той усё не варушыўся.
„Ці не спіць ён?“ — падумаў Тэнард‘е.
Ён не спаў, але нішто не магло яго разбудзіць.
Нарэшце Тэнард‘е зняў свой калпак, ціха наблізіўся і адважыўся сказаць:
— Хіба вы, судар, не жадаеце адпачыць?
— Сапраўды, ваша праўда, — адказаў незнаёмы. — Дзе-ж ваша стайня?
— О, судар, — запярэчыў Тэнард‘е, усміхнуўшыся, — я вас праводжу.
Ён узяў свечку, госць захапіў свой кій і клунак, і Тэнард‘е прывёў яго ў пакой з пышным абсталяваннем, увесь застаўлены мэбляю з чырвонага дрэва, з вялікім ложкам, з чырвонымі каленкоравымі фіранкамі.
— Што гэта такое? — запытаў падарожны.
- ↑ Філантроп — добрадзей, або, літаральна, чалавекалюбец; процілеглае паняцце — мізантроп, або чалавеканенавіснік.
