Яна зусім забыла пра хлеб. Яна паспрабавала выкруціцца так, як усе дзеці гэта робяць: яна зманіла.
— Сударыня, булачная была ўжо зачынена.
— Трэба было пастукацца.
— Я стукалася, але мне не адчынілі.
— Заўтра даведаюся, ці праўду ты кажаш, — адказвала Тэнард‘е, — і калі ты маніш, то атрымаеш на арэхі. А пакуль давай-ка сюды пятнаццаць су.
Казета ўсунула руку ў кішэньку фартуха і пазелянела ад жаху: грошай там не было.
— Ну, што-ж, ці ты не чуеш? — крыкнула гаспадыня.
Казета вывернула кішэню — там нічога не было. Што магло стацца з манетай? Бедная малютка не магла праказаць ні слова. Яна стаяла, як статуя.
— Няўжо ты магла згубіць грошы, пятнаццаць су? — зараўла Тэнард‘е. — Ці ты хочаш украсці іх у мяне?
І ў той-жа час яна працягнула руку і зняла са сцяны бізун. Гэты страшны рух вярнуў да Казеты сілы закрычаць:
— Сударыня, злітуйцеся, даруйце, я больш не буду!
Між тым, незнаёмы непрыкметна пачаў капацца ў кішэнях сваёй камізэлькі. Астатнія наведвальнікі гулялі ў карты ці пілі і не звярталі на яго ўвагі.
Казета з жахам прыціснулася да рога печы, стараючыся скурчыцца і схаваць свае змучаныя поўголыя часціны цела. Шынкарка замахнулася на яе.
— Выбачайце, сударыня, — сказаў незнаёмы, — вось зараз я ўбачыў, як штосьці выпала з кішэні ў дзяўчынкі. Мабыць, гэта і ёсць.
Ён нагнуўся пад лаўку, нібы шукаючы чагосьці.
— Вось яны, — сказаў ён, выпростваючыся.
І ён падаў шынкарцы манету.
— Так, гэта самае, — адказвала яна.
Гэта не было тое самае, таму што манета была ў дваццаць су, але шынкарка атрымала барыш. І яна паклала грошы ў кішэню і абмежавалася толькі тым, што кінула на дзяўчынку злосны позірк, сказаўшы:
— Каб гэтага больш з табой ніколі не здаралася, чуеш?
Казета пайшла ў свой „катух“, як называла гэтае месца пані Тэнард‘е, і позірк яе, накіраваны на невядомага падарожніка, набыў небывалы выраз. Ён выражаў яшчэ толькі адно наіўнае здзіўленне, але ў ім прасвечвалася ўжо нейкае незразумелае давер‘е.
— Дарэчы, ці не хочаце павячэраць? — запытала шынкарка ў незнаёмага.
Ён не адказваў. Здавалася, што ён глыбока задумаўся.
— Што гэта за чалавек? — прамармытала яна праз зубы.—