— Хіба ў пані Тэнард‘е няма служанкі?
— Няма, судар.
— І ты спраўляешся адна?
— Так, судар.
Пачалася зноў пауза. Казета сказала:
— Ёсць яшчэ дзве маленькія дзяўчынкі.
— Хто яны?
— Эпаніна і Азельма, паненкі, дочкі пана Тэнард‘е.
— А што яны робяць?
— О, — ускрыкнула дзяўчынка, — у іх цудоўныя, прыбраныя лялькі, з якімі яны гуляюць цэлы дзень! Яны гуляюць.
— Увесь дзень?
— Так, судар.
— А ты?
— Я працую.
— Увесь дзень?
Дзяўчынка ўзняла поўныя слёз вочкі на незнаёмага і ціха праказала:
— Так. — І, памаўчаўшы крыху, дзяўчынка дадала:— Часам, калі работа канчаецца і калі мне дазволяць, я таксама гуляю.
— Як-жа ты гуляеш?
— Як умею. Мяне не чапаюць. Але ў мяне мала цацак. Эпаніна і Зельма не дазваляюць мне гуляць з іх лялькамі. У мяне ёсць толькі маленькая алавяная шабля, не даўжэйшая вось за гэтага.
І дзяўчынка паказала свой маленькі пальчык.
— І якая не рэжа?
— Не, рэжа салат і галоўкі ў мух.
Яны дайшлі да вёскі. Казета павяла незнаёмага па вуліцах. Яны прайшлі міма булачнай, але Казета і не ўспомніла пра хлеб, які павінна была купіць. Прахожы перастаў цяпер задаваць ёй пытанні і захоўваў панурае маўчанне. Калі яны вышлі на царкоўную плошчу, ён, убачыўшы рад крам, запытаў у Казеты.
— Ці ў вас кірмаш?
— Не, гэта каляды, — адказвала яна.
Падышоўшы да шынка, Казета баязліва дакранулася да рукі незнаёмага.
— Судар!
— Чага табе, дзіця?
— Мы вось прышлі.
— Ну дык што-ж?
— Дазвольце мне цяпер самой данесці вядро.
— Чаму?