Старонка:Гюго Адвержаныя.pdf/175

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Гэта старонка была вычытаная

— Сапраўды, гэта страшэнна цяжка, — прамармытаў ён праз зубы; потым дадаў: — колькі табе год, малютка?

— Восем, судар.

— А адкуль ты ідзеш?

— Ад крыніцы ў лесе.

— І далёка табе ісці?

— Яшчэ добрых чвэрць гадзіны.

Незнаёмы памаўчаў, потым раптам запытаў:

— Хіба ў цябе няма маці?

— Не ведаю, — адказвала дзяўчынка.

І, перш чым прахожы паспеў сказаць што-небудзь, яна дадала:

— Думаю, што няма. Вось у іншых ёсць. У мяне-ж, напэўна, няма. Я нават не думаю, каб яна калі-небудзь у мяне была, — сказала яна пасля кароткага маўчання.

Чалавек спыніўся, паставіў вядро на зямлю, нагнуўся і паклаў рукі на плечы дзяўчынкі, стараючыся разгледзець рысы яе твара ў цемнаце. Худзенькі і бледны тварык Казеты няясна выдзяляўся пры цмяным святле неба.

— Як цябе завуць? — запытаў ён.

— Казета.

Незнаёмага быццам ударыла электрычная іскра. Ён яшчэ паглядзеў на яе, потым зняў свае рукі з яе плячэй, падняў вядро і пайшоў далей. Праз хвіліну ён запытаў:

— Дзе ты жывеш, малютка?

— У Манфермейлі. Вы, можа, ведаеце?

— Гэта мы туды ідзем?

— Так, судар.

Ён яшчэ памаўчаў, потым сказаў:

— Хто гэта паслаў цябе ў такую пару па ваду ў лес?

— Пані Тэнард‘е.

Незнаёмы загаварыў зноў, стараючыся надаць спакойны выраз свайму голасу, у якім мімаволі чулася дзіўная дрыготка:

— Хто яна такая, гэтая твая пані Тэнард‘е?

— Гэта мая гаспадыяя, — адказала Казета, — яна трымае заезны двор.

— Заезны двор? — сказаў чалавек. — Ну, дык я ў яе пераначую. Праводзь мяне да яе.

— Мы туды ідзем, — адказала дзяўчынка.

Незнаёмы ішоў даволі шпарка. Казета ледзь спраўлялася з ім. Яна больш не адчувала стомы. Час ад часу яна ўзнімала вочы на гэтага чалавека з выражэннем спакойнага давер‘я ў позірку. Яна адчувала прыліў нейкай надзеі і радасці.

Прайшло некалькі хвілін. Чалавек сказаў: