няй прыступцы лесніцы, ціха адчыніў дзверы, асцярожна падышоў да зкна і крыху прычыніў яго акяніцай, потым вярнуўся па свечку і ўнёс яе ў пакой.
Перасцярога гэта была не лішняя: як вядома, акно яго пакоя выходзіла на вуліцу.
Ен акінуў позіркам увесь пакой. Ніякіх слядоў непарадку папярэдняй ночы не было. Вартаўніца прыбрала пакой. Яна толькі выняла з каміна і пакінула на стале жалезныя наканечнікі згарэлага кія і пачарнелую ад копаці манету.
Ён узяў чысты лісток паперы і напісаў: „Вось два наканечнікі майго кія і манета ў сорак су, украдзеная ў Пты-Жэрве; я пра іх упамінаў у судзе“, і паклаў усё гэта на самым відным месцы, каб яны адразу кінуліся ў вочы пры ўваходзе ў пакой. Потым ён выхапіў старую кашулю і разадраў яе. У гэтую анучу ён закруціў два срэбныя падсвечнікі. Ён не хваляваўся і не спяшаўся. Закручваючы падсвечнікі епіскапа, ён у той-жа час адкусваў кавалкі чорнага хлеба і еў. Напэўна, гэта быў турэмны хлеб, які ён знёс з сабою, уцякаючы.
Гэта было пасля ўстаноўлена судовымі ўладамі, калі яны потым з'явіліся і знайшлі на падлозе крошкі.
У дзверы злёгку стукнулі два разы.
— Заходзьце! — сказаў ён.
Увайшла сястра Сімпліцыя.
Яна была бледная, вочы яе былі чырвоныя; свечка, якую яна трымала ў руцэ, дрыжэла. Жорсткасць лёсу мае ў сабе тую асаблівасць, што, як-бы мы ні былі падрыхтаваны да ўсякай выпадковасці, як-бы мы ні загрубелі, яна заўсёды ўхітраецца падняць з глыбіні нашых душ чалавечыя пачуцці. Хваляванні перажытага дня зрабілі з манашкі зноў жанчыну. Яна плакала і дрыжэла.
Жан Вальжан накідаў на паперцы некалькі радкоў, якія і перадаў ёй, сказаўшы:
— Прашу вас, сястра, перадаць гэта папу.
Яна прачытала напісанае: „Прашу бацюшку назіраць за ўсім, што я тут пакідаю. Няхай ён заплаціць судовыя выдаткі па маёй справе і пахавае памёршую сёння жанчыну. Астатняе няхай раздасць бедным“.
Сястра хацела штосьці сказаць, але ледзь толькі магла вымавіць некалькі бяссувязных гукаў. Нарэшце, яна вымавіла:
— Хіба пан мэр не пажадае ў апошні раз зірнуць на бедную пакутніцу?
— Не, — адказваў ён. — За мною гоняцца па пятах і могуць яшчэ арыштаваць у яе пакоі. Гэта ўстрывожыла-б яе спакой.
Ледзь ён праказаў гэтыя словы, як на лесніцы раздаўся