— Правільна, — сказаў Маракот. — Гэта, зразумела, вельмі дзіўная вынаходка, але гэта толькi злучэньне тэлеопатыі і целабачаньня, аб якіх мы крыху чулі на зямлі.
— Я ніколі ня думаў, што дажыву да таго, што ўбачу сябе ў кінематографе, калі толькі гэты кітаец з тварам, як сыр, сапраўды, я, — сказаў Сканлан. — Паслухайце, калі-б мы маглі перадаць усе гэтыя навіны выдаўцу „Леджэра“, дык ён так раздабрэў-бы, што мне хапіла-б на ўсё жыцьцё. Тавар у нас ёсьць, калі-б мы толькi маглi яго пераслаць.
— У гэтым уся справа, — сказаў я. — Дапраўды, мы ўзрушылі-б увесь сьвет, калi-б толькi маглі вярнуцца назад. Але навошта ён мiргае нам.
— Стары хоча, каб вы паспрабавалі вашу сілу, профэсар.
Маракот стаў на паказанае месца і яго мазгі добра перадалі на экране малюнак яго ўласных уражаньняў. Мы бачылі малюнак Мэнда, і потым другое — „Стратфорда“, якім мы яго пакінулі.
І Мэнда i пажылы вучаны, убачыўшы карабель, абодва кіўнілі галавою (знак ухвалы), i Мэнда паказаў рукою, паказваючы сьпярша на нас, а потым на экран.
— Расказаць ім усё… вось якая ў яго думка, — гукнуў я.
— Яны хочуць зразумець з малюнкаў, хто мы і як мы сюды трапілі.
Маракот кіўнуў Мэнду, каб той паказаў, што ён зразумеў, ды пачаў паступова перадаваць малюнак
