прышла ў галаву вельмі ўжо трапная думка, вось таму я і сьмяюся.
— Я і сам не ад таго, каб пасьмяяцца, — сказаў я. — Што-ж гэта за думка?
— Ды, вось, бачыце, Бо, я падумаў, вось было-б дзіўна, каб мы ўсе прывязалі сябе да гэтага дроту лота. Мне здаецца, што ў гэтых шкляных шапках мы добра маглі-б дыхаць. А калі-б Хові паглядзеў цераз борт, то ён убачыў-бы, як мы лезьлі-б грамадой з вады да яго. Ён падумаў-бы, што злавіў нас, як рыбу, на вудачку. Вось была-б камедыя.
Наш дружны сьмех разбудзіў профэсара, які сеў на ложка з такой-жа зьбянтэжанасьцю, якая перад тым была і ў мяне. Я забыўся на ўсе няпрыемнасьці, слухаў фразы Маракота, якія забаўлялі мяне, у якіх чаргавалася вялікая радасьць ад пэрспэктыў такога шырокага поля для выўчэньня, і вялікае гора, што ён ня можа спадзявацца калі-небудзь паведаміць навуковым таварышом аб дасягнутых ім выніках. Урэшце, ён зьвярнуўся да пільных патрэб данае хвіліны.
— Цяпер дзевяць гадзін, — сказаў ён, пазіраючы на свой гадзіньнік. На сваіх гадзіньніках мы ўсе ўбачылі той самы час, але нішто не паказвала нам, што гэта было: вечар ці раніца.
— Мы павінны весьці наш уласны каляндар, — сказаў Маракот, — мы спусьціліся трэцяга кастрычніка. Гэтага месца мы дасягнулі ў той-жа дзень вечарам. Як доўга спалі мы?
