— Мэнда, — сказаў ён, колькі разоў стукаючы сябе ў грудзі. Потым ён паказаў на кожнага з нас па чарзе і пачаў паўтараць за намі словы: „Маракот“, „Хэдлей“ і „Сканлан“, пакуль зусім не аўладаў гэтымі словамі. Потым ён запрасіў нас сядаць і сказаў нешта аднаму з сваіх блізкіх. Той вышаў з пакою і хутка вярнуўся. З ім ішоў вельмі пажылы чалавек з даўгою сіваю барадою і з дзіўнай шапкай чорнага сукна. Я запамятаў сказаць, што ўсе гэтыя людзі былі апрануты ў каляровыя тунікі, якія даходзілі да кален, і ў высокія боты з вырабленай рыбінай скуры. Новы чалавек быў, відаць, доктар, бо па чарзе агледзеў кожнага з нас, прычым клаў руку нам на лоб і заплюшчваў вочы, нібы атрымліваючы разумовае ўражаньне а стане нашага здароўя. Відаць, ён зусім ня быў задаволены, бо круціў галавою і сказаў колькі слоў Мэнда. Гэты апошні адразу-ж паслаў кудысь аднаго чалавека, і той прынёс есьці ды віно, якія і паставіў перад намі. Мы вельмі змардаваліся, каб пытацца, што нам падалі, але адчулі сябе лепей пасьля яды. Потым нас перавялі ў другі пакой, дзе было тры ложкі, і я кінуўся на адно з іх. У мяне застаўся цьмяны ўспамінак, што Біль Сканлан падышоў ды сеў каля мяне.
— Слухай, Бо, гэтая чарка гарэлкі выратавала мне жыцьцё, — сказаў ён. — Але ўсё-такі дзе-ж гэта мы?
— Я ведаю ня болей, чым вы.
