— Ён кінуў нас, — гукнуў Маракот.
— Або пашоў за дапамогай. Давайма паднімем Сканлана на дыван. На падлозе для яго сьмерць.
Мы пасадзілі мэханіка на дыван і паднялі галаву на падушку. Твар яго пасінеў, але ён быў яшчэ жывы і штосьці мармытаў.
— Для нас яшчэ ёсьць надзея, — сказаў я.
— Але-ж гэта вар’яцтва, — гукнуў Маракот. — Як можа чалавек жыць на дне акіяну. Як ён можа дыхаць. Гэта колектыўная галюцынацыя. Мой малады сябра, мы шалеем.
Пазіраючы ў ілюмінатар на безнадзейны шэры пэйзаж у сумным празрыстым сьвеце я адчуваў, што Маракот меў рацыю.
Потым я раптам заўважыў рух. У далёкай вадзе мігацелі цені. Яны рухаліся. Натоўп народу бег па дне акіяну да нас. Цераз хвіліну яны сышліся перад ілюмінатарам і паказвалі на нас ды аб нечым сьпіраліся. У натоўпе было некалькі жанчын, але больш было мужчын. Адзін з іх, сталы чалавек з надта вялікай галавою і густою барадою, быў, як відаць, чалавекам, які карыстаўся павагай… Ён шпарка аглядзеў нашую сталёвую абалонку, і таму, што ніз яе быў шырэй месца, на якое мы селі, ён мог убачыць, што на дне яе ёсьць зашрубаваны люк. Чалавек цяпер паслаў назад пасыльнага, а нам стаў паказаць, каб мы адчынілі дзьверы.
— Чаму-б не адчыніць, — запытаў я, — нам усё роўна ўтапіцца ці задушыцца. Я ня вытрымаю болей.
