Сканлан і я пазіралі з-за яго плячэй і былі зусім зьбянтэжаны тым, што мы ўбачылі.
Нейкае вялікае стварэньне паднімалася да нас па асьветленым тунэлі. Далёка ўнізе, дзе промень зьнікаў у цемры багны, мы ледзь маглі разглядзець няяснае чорнае хістаньне і рух нейкага цела, якое паволі паднімалася ўгару. Нязграбна кораскаючыся, яно плыло да краю багны, цьмяна бліскаючы. Цяпер, калі страшыдла наблізілася, яно было ў самым праменьні сьвятла, і мы ясьней маглі бачыць яго страшны выгляд. Гэта была жывёла, яшчэ невядомая навуцы, але падобная да шмат якіх знаёмых нам відаў. Цела яе было завельмі доўгае для вялізнага краба і завельмі кароткае для гіганцкага амара. Абрысамі яна была падобна да рака з рэчкі, з дзьвума страшнымі клюшнямі і парай шаснаццаціфутовых вусоў, якія дрыжэлі пад яе чорнымі цьмянымы вачыма. Сьветла-жоўтая луска яе мела, мабыць, футаў дзесяць шырыні, а даўжыня бяз вусоў ня менш трыццаці футаў.
— Дзіўна, — гукнуў Маракот і шпарка запісваў у сваю кніжку. — Вочы — складаныя, мноства фасэтак, элястычныя пласьцінкі панцыру, сямейства ракавых, невядомага віду. Crustaceus Maracotі.
— Рак Маракота — а чаму-б і не? Чаму-б і не?
— Ліха на яго, мне ўсё роўна, як яго называюць, але мне здаецца, што ён плыве да нас, — закрычаў Біль. — Паслухайце, доктар, ці ня стушыць нам сьвятло?
