— Мo’ кіты? — сказаў Сканлан.
— Кіты могуць заходзіць на вялікую глыбіню, — адказаў вучаны. — Вядома, што адзін. грэнляндзкі кіт пацягнуў за сабою, бадай, на мілю канату, даўшы нырца проста ўніз. Але кіт пойдзе так нізка толькі тады, калі ён напалоханы або моцна паранены. Гэта магла быць вялізарная сэпія. Яны ёсьць усюль.
— Ну, мне здаецца, што яны занадта мяккія, каб зрабіць нам шкоду. Ну, і пацеха была-б, каб гэтая рыба магла прабіць дзірку ў нікеляванай сталі Мэрыбэнкса.
— Цела іх можа быць мяккае, — адказаў профэсар, — але, „дзюба“ вялікай сэпіі прабіла-б жалеза, і аднаго ўдару гэтай „дзюбы“ даволі, каб прабіць гэтыя вокны таўшчынёй у цалю, пэргамін.
— Ура! — закрычаў Біль, калі мы зноў пачалі апускацца ўніз.
Потым, урэшце, зусім мякка і паволі, мы спыніліся. Штуршок быў такі нязначны, што мы наўрад ці адчулі-б яго, каб сьвет, калі мы яго запалілі, не паказаў, што мы апавіты сталёвым канатам. Гэты канат быў вялікай небясьпекай для труб, якімі мы дыхалі. Ён мог папсаваць іх, і пасьля зычнага крыку Маракота канат паднялі ўгору. Цыфэрблят паказваў тысячу восемсот футаў. Мы нярухома ляжалі на вульканічным хрыбце, на дне Атлянтыцкага акіяну.
