— У нас усё добра, — нецярпліва адказаў доктар. — Вы пачнеце паволі спускаць, і ў вас увесь час павінен быць хто-небудзь каля прыёмніка. Я буду паведамляць аб нашым становішчы. Калі мы дойдзем да дна, стойце так, як цяпер, пакуль я не загадаю. Нельга занадта нацягваць ланцуг, але павольны рух з разьліку некалькіх вузлоў у гадзіну — будзе яму якраз па сіле. А цяпер спускайце.
Ён крыкнуў гэтае слова голасам вар’ята. Гэта была найвялікшая хвіліна ўсяго яго жыцьця, вынік усіх яго мар. На адзін момант я быў напалоханы думкаю, што мы, сапраўды, пад уладай хітрага, тонкага маніяка, звар’яцеўшага на сваёй ідэі. Білю Сканлану падумалася тое самае, бо ён глянуў на мяне з усьмешкай і дакрануўся да свае галавы. Але пасьля гэтага дзікага крыку наш правадыр адразу-ж зрабіўся, як раней, сур’ёзны ды спакойны. І сапраўды, варта было толькі глянуць на парадак і на руплівасьць, якія відаць былі ў кожнай дробязі вакол нас, каб пераканацца ў сіле яго розуму.
Але цяпер уся наша ўвага была зьвернута на дзіўныя новыя ўражаньні, якія нам даваў кожны момант. Клетка паволі спускалася ў глыбіні акіяну. Сьветла-зялёная вада зрабілася цёмнай.
Гэтая вада зноў пагусьцела да дзіўнага сіняга колеру, багатага, глыбокага сіняга колеру, які паступова набываў барвісты колер.
Мы спускаліся ўсё ніжэй ды ніжэй — сто футаў, дзьвесьце футаў, трыста футаў. Кляпаны дзейнічалі
