Зборнік „Вяршыні жаданьняў“ зьяўляецца моцным доказам, што пісьменьнік больш ня вернецца да апяваньня нуды і ня будзе даваць больш месца разважаньням аб тым, што Маракоў пагрузіўся ў тэмы абывацельшчыны і мяшчанства, у перадачу іх настрояў і ідэй.
Што хочам давесьці мы сваёй невялікай рэцэнзіяй?
А менавіта наступнае: дзейнасьць БелАПП‘у па перабудове літаратуры на новыя рэйкі, па стварэньню літаратуры, сугучнай нашаму соцыялістычнаму будаўніцтву, ужо дала свае вынікі і мы маем зараз конкрэтныя факты гэтай працы.
Творчасьць Александровіча (асабліва апошнія яго творы), Галавача (Хочацца жыць), Звонака (Каршун), Лынькова (Андрэй лятун) і г.д. яскравы прыклад набліжэньня беларускай літаратуры да тэм сучаснасьці.
Ні чым іншым, як актывізацыяй пролетарскага літаратурнага руху на Беларусі можна тлумачыць перавыхаваньне Валерыя Маракова і зьяўленьне яго зборніка „Вяршыні жаданьняў“.
Нельга сказаць, што тое, што зьяўляецца зьместам „Вяршыні жаданьняў“ ёсьць ужо і сапраўды вяршыні жаданьняў.
У творчасьці Валерыя Маракова яшчэ многа агульнасьці, у яго вершах яшчэ мала конкрэтнасьці, пісьменьнік яшчэ слаба ўявіў і зразумеў наша соцыялістычнае будаўніцтва ва ўсёй яго паўнаце. Двойчы вялікай памылкай было-б сьцьвярджаньне, што, дасягнуўшы гэтых вяршынь, можна спыніцца.
Варта ўспомніць словы Луначарскага, які сказаў наступнае: „Писатель должен приспособить свое творчество к требованию массового читателя. Для этого писатель должен не присесть, а стать в полный рост своих художественных возможностей“.
З гэтых слоў відаць, што посьпехі пісьменьнік можа мець толькі тады, калі ён будзе пісаць для мас, на зразумелай масам мове, калі ён даб‘ецца ў сваіх творах прастаты канцэпцыі, высокай яркасьці ў перадачы зьместу і калі ён зможа даць тэму не абстрактную, а дзейную.
Валеры Маракоў сваім зборнікам „Вяршыні жаданьняў“ даў перад чытачом абавязак глыбей унікнуць у жыцьцё, якое нараджаецца на зямлі, пазбавіцца імкненьня апявяць „струны душы“, зьмяніць досыць застарэлую і ні ў якім разе не падыходзячую да новай тэматыкі, фармальную абалонку сваіх твораў, даць у выніку вялікай і напружанай працы над сабой твор сугучны нашай эпосе.
Разьвіцьцё ідэолёгіі поэты няўхільна рухаецца ў гэтым напрамку.
|
„Асушым твань старых балот |
Гэта радкі, якія дасканала вызначаюць імкненьні нашага паэты.
Першы крок, зроблены Валерыям Мараковым у зборніку „Вяршыні жаданьняў“, гаворыць нам аб няўхільным жаданьні перавыхаваць сябе.
І гэты крок, сваей рашучасьцю і сьмеласьцю ў адыходзе ад старога, упэўнівае нас, што малады поэта стаіць на правільным шляху.
Эд. Галубок.
