Гэта старонка не была вычытаная
Ня шукаў мяшчанскага спакою,
Не каменьняў жорсткіх
І крыжоў…
Ня душыў юнацкаю рукою,
Тых, хто ў даль да лепшага ішоў.
*
Ён спаткаў мяне злосным і дзікім,
Словы злосныя кідаў у твар.
Ўсё былое, ўсё сьветлае нікла:
І сяброўства,
І сьвет,
І запал…
І тады мне да болю,
Да мукі
Захацелася праўду душы расказаць…
Я хапаў…
Я лавіў яго рукі…
І губляў свае рукі сам.
„Паслухай, Нюрын,
Любы дружа,
Жывема раз мы у жыцьці…
Мы,
Абагрэтыя культурай,
Аб блізкіх
Думаем ня дужа,
Таму й ня можам расьцьвісьці,
Як сад
Пад песьнямі зімы.
У хвіліну крыўды,
У змроках суму
Шукаў я шчасьця сьветлых сноў…
Я знаў надзей
Жывую думу
І песьні майскіх берагоў…
