Гэта старонка не была вычытаная
Разьбівалі надзеі і думы.
І ня раз я ужо
Шкадаваў,
Што ударыў
Па ласкавых струнах,
І што з працай мне блізкай
Парваў…
Эх, песьня…
Душы зараніца…
Ня з сонцам яна узышла…
У бурах жыцьця,
Ў навальніцах
Сама навальніцай была.
Радзілася ў муках
І стогнах,
І мукі радзіла другім…
Як хмара над зорным парогам
Туманіка зор берагі.
Пылалі
І падалі зоры
І сам я за імі ляцеў
Туды —
Ў невядомае мора,
Ў вялікае мора надзей…
Закруціліся дні і тыдні.
Ў гэтых днёх зноў да працы
Прышоў…
Толькі дзіка сьмяяліся
Злыдні
Над маёй накіпелай душой…
*
І пакрыўдзіла горка яна,
Надсьмяялася… Плюнула ў сэрца.
Дагарала і нікла вясна
Пад чыюсьці сымфонію сьмерці.
