Гэта старонка не была вычытаная
Пяюць аб здрадзе, аб магілах,
Як крыўдзіць пан сваіх сялян.
Што нікне вера,
Тухнуць сілы,
І сэрца змучана ад ран…
А паглядзіш,
То колькі сілы,
Якая моц!
Якая моц!..
Што сталь растопленая
Ў жылах
Пульсуе кроў…
О, любы мой!
Там на палёх маёй айчыны —
Вялікай мацеры маёй —
Часамі й сонца дарма стыне,
Не скарыстанае зямлёй!
Дзе узрастаюць людзі сонца,
Патрэбны песьні
Новых дзён,
Каб па абуджанай старонцы
Прайшоў надзей
І дум ныклён…
О, любы мой!
Пад песьні волі
Лягчэй тварыць і будаваць.
Нам трэба
Сонечнае поле,
Каб і самім,
Як сонца, стаць…
І я пайшоў шукаць тэй песьні,
Вялікай музыкі
Жыцьця,
Ў вачох
З праменістым прадвесьнем
І з сьцягам волі на плячох.
