Гэта старонка была вычытаная
Я слухаў гул людзкіх жаданьняў,
Я кветкі рваў,
Я браў вянкі.
І я пайшоў ў тумане п‘яным,
Ад сэрцу любых,
Дарагіх
Туды, дзе бачыў сьвет пазнаньня
І сьветлай долі берагі.
II
Разышліся дзьве дарогі,
Разышліся ў даль.
Ўсталі хмары-крутарогі
Загуло разводзьдзе хваль.
Па дарогах тых
Ды сьцежках,
Дзе туман, ды пыл
Залатыя ружы ўсьмешак
Не адзін там сэрцам піў…
Не адзін адходзіў з помстай
Ў золата дарог.
Да новых дзён, жыцьця, знаёмства,
Да новай долі на парог…
Вось так і мы, пад залатым убраньнем
Жывой і ласкавай начы
Пайшлі шукаць прастораў раньня,
Дасюль нязнаных далячынь.
У нас па вёсках русакудрых,
Дзе новы быт ужо ўстае
Пяюць на даўні лад.
Ня мудра,
Бо новых песьняў не стае.
