Старонка:Вяршыні жаданьняў (1930).pdf/72

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Гэта старонка не была вычытаная

Я да яго ішоў прастораў
Бяз болю,
Крыўды і бяз ран.
Я успрыймаў яго стыхію
Стыхіяй юных сіл сваіх…
… І сну аб кветках дарагіх я
На пыльных плітах гарадзкіх
Я кідаў працу, кідаў дружбу…
Я адлятаў душой у дым.
І словам вольным
І напружным
Пеў гімны славы маладым.
А Нюрын горка
І жалобна
Ківаў мне буйнай галавой.
І з мэтай ласкавай
І добрай
Выказваў погляд шчыры свой…
„Глядзі, браток, не памыліся,
Загубіш шоўк сваіх кудрэй.
Пагаснуць вочы,
Ў п‘яных мысьлях
Пачнеш клясьці жыцьцё
І сьмерць…
Няма нідзе вялікшай праўды,
Як праўды
Працай жыць сваёй,
І вось чаму
Зусім ня праў ты,
Што верыш мэце тэй пустой“
Што адказаць я мог на гэта.
Кіпела сэрца, як вулкан,
І вера ў сьвет,
Ў прасторы сьвету
Мне гаварыла: быць поэтай —
Ня значыць жыць разгарам ран.