Старонка:Вяршыні жаданьняў (1930).pdf/71

Дружбу мелі,
Шукалі зорных вечароў,
Дзе стан бярозкі белацелай
Падпаясаны быў зарой.
Прайшло ня мала дзён
За працай,
Ня мала сноў аднесла ў дым…
І нам, як раньне маладым,
Хацелась верыць,
Што ў палацах
Мы будзем жыць мы ўладары…
Ах, гэтых мараў не закрэсьліць, —
Яны, як мора на зары,
Будзілі сонечныя песьні…
Аднойчы мы ў разгары раньня
Былі высока над зямлёй.
Хістаў пад намі рыштаваньне
Буй-вецер
Цёплаю рукой.
Абліты глінаю і вапнай,
Я сонцу гімн тады злажыў…
Было так хораша,
Так трапна,
Бы сад расьцьвіў мае душы…
І над пустэльнай воч туманных
Ўзыходзіў новы край зары
І, песьняй сонечнаю
П‘яны,
Я новай мовай гаварыў
З прыродай юнай і багатай,
З красой прастораў залатых…
З разьлівам хваль
Крыві заката
І з палкім сэрцам маладых.
Гудзеў трывожна шумны горад,
І гул ўзрастаў, як акіян.