Гэта старонка не была вычытаная
Над дальлю ніў,
Палёў і сёлаў
Такою дзіўнаю гаворкай,
Такою ласкавай красой,
Як гэта даль,
Як гэта зорка,
Над гэтай буйнай паласой…
Хтось кінуў ружы на закаце
Жывой і сонечнай рукой,
І, нібы казачная маці,
Ноч навявала ім спакой.
Ў адзеньне змроку, забыцьця
І сну,
Бяссоньня
І трывог
Сюды прыходзіў з нябыцьця,
Хто пакахаць, хто верыць мог…
… І я праходзіў тэй дарогай…
Я сэрца нёс ахвярам дню.
І ў ім было так многа,
Многа
Жывых надзей,
Навал,
Агню,
Імкненьняў радасных і палкіх,
Узьлётаў зор,
Гарэньняў сіл,
Што і цяпер яшчэ, як змалку,
Жыцьця шукаю між магіл.
Было нас двое, —
Я і Нюрын…
Гарэлі разам,
Разам йшлі
І над адным вялікім мурам
Глыталі вапну, пыл зямлі.
Былі братамі,
