|
Ах, чаго так месяц хмарай
Прытуманены?
Што-ж ты прызадумаўся, раскудравы мой?
Ці аб маладосьці,
Крыўдамі параненай
Ці аб вечнай тайне
Мудрасьці людзкой
Не катуй бяз часу
Юных і бунтуючых
І ня блытай сьцежкі к сьветлым
Берагам…
Маладосьць ахвярам і любві даруючы,
Будзь такім жа сьветлым і харошым
Сам…
На бунтоўным моры
Чалавечых мараў
Сёньня твораць шчасьце — новае зямлі,
Каб мільёны фабрык ад агню і пары
Да энэргій сонца перайшлі…
І ў палёх, абведзеных
Залатымі сьцежкамі,
Каласіўся горда вечны ураджай.
І каб людзі сёньня,
З залатымі ўсьмешкамі,
Ня былі братамі сьмерці, ды крыжам.
Ліпнёвы вечар дагараў
Ў абдымках ласкавых і кволых.
І тонкагубы вецер граў
|
