Гэта старонка не была вычытаная
IX
Схіліўся дзед, і срэбра кудраў.
Упала хваляй
На плячо.
Ў яго вачох сталецьцяў мудрасьць…
Агонь і сум
Ў яго вачох.
— Табе шкада, дзядок, памершых?
— Як не шкада?
Шкада, сынок.
Бывае,
Сэрца ў шчасьце верыць
І веры тухне аганёк!
Ну, мне пара…
Мяне чакаюць…
Пагас за лесам водблеск дня…
І ён пайшоў…
Ўдалі змаўкалі
Яго шагі.
Ён патанаў
У змроку ночы.
Ў даль за гаем
Узрастала песьня — рос уздым…
І ўсё тут
Мэту абуджала
Быць вечна чыстым, маладым!
