Гэта старонка не была вычытаная
VII
Ляцелі дні… Прышлі чужыя людзі…
Ўчыніць апошні суд,
Суд не на сьмех.
— Хто бальшавік у вас тут будзе,
Хто супраць нас, скажы,
Паўстаць пасьмеў?
— Адкуль мне ведаць, любы мой паночку,
Ўжо-ж мабыць той,
Ну, як яго… Антось…
— Дзе ён жыве?
— За мною.
— Точка!
Вядзі, скажы, што сябра,
Госьць…
Прышлі і вось — абшарылі ўсю хату…
— Скажы, стары, дзе сын твой?
— Тут няма.
— Ах, вось як!
Ўзяць яго!
Ах, чорт пракляты!..
Спаліць усё, ў сівы пусьціць туман!.
занялася хата дзіка й палахліва…
Упала жонка ў ногі к падляцом.
— Даруй, панок.
— Ўставай, халера!..
Жыва!
Ня то цябе услаўлю бізуном.
