Гэта старонка не была вычытаная
III
Меў я панурую хату,
Ў хаце-ж
Нядолю вякоў.
І з ёю быў лёсам закляты…
Звалі мяне мужыком.
Хворая жонка…
А дзеці.
Дзеці па сьвету пайшлі.
Лёсу чужога іх вецер
Ў дальнія кінуў палі.
Дзе яны, кветкі краіны,
Кветкі жыцьця і вясны?
Вецер хаўтурыць ў даліне, —
Значыць, памерлі яны!
Я ня сумую.
Я — горды.
Толькі душа… як арган…
Льле ў мае думы… акорды —
Сьмерці…
Нядолі
І ран.
Сёньня табе раскажу я,
Што, не стварыць,
Не вярнуць
Повесьць змаганьня жывую,
Дзіўную повесьць адну.
