За вокнамі сьпевы,
За вокнамі вечар
І радасьць зямлі і вясны чалавечай…
За вокнамі сьмех.
Што-ж марыш, цыганка,
На месяц,
На зоры?
Ў цыганкі ў душы і сумненьне
І гора.
Цыганка у цьме…
Ў цьме ёй прысьніліся стэп і дарога,
Блуканьняў і сум,
І любоў,
І трывога,
Узрушыўся боль…
Там дзесьці каханак,
Як бронзавы бог,
Сьпявае пад струны цыганскіх дарог,
Сьпявае любоў…
Быць можа цяпер пры агні на закаце
Яе ўспамінае
І бацька,
І маці,
І моляцца доўга і палка удвох,
Каб лёс іх дачку маладую зьбярог.
І доўга сумуе цыганка увечар
Аб дружбе жывой
І вясьне чалавечай…
