пустэльны бераг? Так паступіў-бы Інглэнд. Або зарэзаць іх усіх як свіней? Так паступіў-бы Флінт або Білі Бонс.
— Так, у Білі быў такі звычай, — сказаў Ізраэль. — „Мёртвыя не кусаюцца“, казаў ён. Цяпер ён сам мёртвы і можа праверыць сваю прыказку на вопыце. Так, Білі быў майстрам на такія справы.
— Верна, — сказаў Сільвер. — Білі быў у такіх справах малайцом. Ён не дараваў нікому. Але я чалавек добрадушны, я джэнтльмен; аднак, я бачу, што справа сур'ёзная. Абавязак важней за ўсё, хлопцы. І я галасую — забіць. Я зусім не жадаю, каб да мяне, калі я буду членам парламента і буду раз'язджаць у пазалочанай карэце, уваліўся-б, як чорт да манаха, адзін з гэтых тонканогіх стрэкулістаў. Трэба чакаць, пакуль плод паспее. Але калі ён паспее, яго трэба сарваць!
— Джон, — усклікнуў боцман, — ты герой!
— У гэтым ты пераканаешся на справе, Ізраэль, — сказаў Сільвер. — Я патрабую толькі аднаго — уступіце мне сквайра Трэлоўні. Я хачу ўласнымі рукамі адсячы яго цялячую галаву… Дзік! — дадаў ён раптам. — Будзь добрым, скокні ў бочку і дастань мне, калі ласка, яблык, — у мяне нешта як-бы горла перасохла.
Можаце сабе ўявіць мой жах! Я выскачыў-бы і кінуўся-б на ўцёк, калі-б у мяне хапіла сіл, але сэрца маё і ногі, і рукі адразу адмовіліся мне служыць. Дзік ужо ўстаў на ногі, але раптам яго спыніў голас Гэндса:
— І чаму табе хочацца смактаць гэтую гніль, Джон! Ты дай нам лепш рому.
— Дзік, — сказаў Сільвер, — я давяраю табе. Там у мяне прыхавана бочачка. Вось табе ключ. Нацадзі жбан і прынясі.
Не гледзячы на ўвесь мой страх, я ўсё-ж, у тую хвіліну падумаў: „Дык вось адкуль містэр Эроў даставаў ром, які загубіў яго!“
Як толькі Дзік адышоў, Ізраэль пачаў шаптаць нешта повару на вуха. Я пачуў усяго два-тры словы, але і гэтага было даволі.
— Ніхто з астатніх не згаджаецца, — прашаптаў Ізраэль.
