Старонка:Востраў скарбаў.pdf/63

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Гэта старонка была вычытаная

— Вельмі магчыма, сэр, — адказаў капітан Смолет. — Асцярожней, асцярожней, хлопцы!

І ён пабег да матросаў. Матросы цягнулі бочку з порахам. Раптам ён заўважыў, што я стаю і гляджу на вяртлюг, які мы ўстанавілі ў цэнтры палубы. І зараз-жа наляцеў на мяне.

— Эй, юнга, — крыкнуў ён, — прэч адсюль! Ідзі да повара, ён дасць табе работу.

І, бягучы на кухню, я чуў, як ён голасна сказаў доктару:

— Я не пацярплю, каб на караблі ў мяне былі ўлюбёнчыкі!

Запэўняю вас, што ў гэтую хвіліну, я цалкам згадзіўся са сквайрам, што капітан — нязносны чалавек, і запалаў да яго гарачай нянавісцю.

Раздзел Х

Сумяціца працягвалася ўсю ноч. Мы перацягвалі рэчы з месца на месца. Шлюпка раз-по-раз прывозіла з берага прыяцеляў сквайра, накшталт містэра Блэндлі, прыехаўшых пажадаць яму шчаслівага плавання і шчаслівага звароту дадому. Ніколі раней у „Адмірале Бенбоў“ мне не даводзілася працаваць так многа.

Я ўжо змарыўся, як сабака, калі перад самым досвіткам боцман зайграў на ражку, і каманда пачала падымаць якар.

Аднак, калі-б нават я змарыўся ўдвая больш, я і то не зышоў-бы з палубы. Усё было нова і прывабна для мяне — і кароткія загады, і рэзкі гук ражка, і людзі, якія мітусліва працавалі пры цмяным святле карабельных ліхтароў.

— Эй, Кумпяк, заспявай песню! — крыкнуў адзін з матросаў.

— Старую! — крыкнуў другі.

— Добра, хлопцы, — адказаў Доўгі Джон, які стаяў тут-жа, на палубе, з кастылём падпахай.