— Наконт Сільвера я з вамі згодзен, — усклікнуў сквайр, — а паводзіны гэтага нязноснага хлусніка я лічу нявартымі мужчыны, нявартымі марака і, у кожным выпадку, нявартымі англічаніна.
— Добра, — сказаў доктар, — пабачым.
Калі мы вышлі на палубу, матросы ўжо пачалі перацягваць зброю і порах. „Йо-хо-хо“ спявалі яны ў часе работы. Капітан і містэр Эроў распараджаліся.
Мне вельмі спадабалася, як нас размясцілі па-новаму. На карме было абсталявана шэсць кают, якія злучаліся запасным праходам з камбузам і кубрыкам. Спачатку іх вызначылі для капітана, містэра Эроў, Гентэра, Джойса, доктара і сквайра. Але пасля дзве з іх аддалі Рэдрэту і мне, а містэр Эроў і капітан прыладзіліся на палубе ў нізкім пакоіку над трапам, які быў так пашыраны, што мог быць скарыстаны, як дазорная будка. Ён, вядома, быў цеснаваты, але ўсё-ж у ім змясціліся два гамакі. Нават штурман, здавалася, быў задаволены такім размяшчэннем. Магчыма, ён таксама не давяраў камандзе. Аднак, гэта толькі маё меркаванне, таму што, як вы хутка ўбачыце, ён нядоўга знаходзіўся на шкуне.
Мы старанна працавалі, перацягваючы порах і ўпарадкоўваючы нашы каюты, калі, нарэшце, з берага з'явіліся апошнія матросы і разам з імі Доўгі Джон.
Повар узышоў на судно са спрытнасцю малпы і, як толькі заўважыў, чым мы заняты, крыкнуў:
— Эй, прыяцелі, што-ж вы робіце?
— Пераносім бочкі з порахам, Джон, — адказаў адзін з матросаў.
— Навошта, чорт вас вазьмі? — закрычаў Доўгі. — Дык гэтак мы праваронім ранішні адліў.
— Яны выконваюць мой загад! — абарваў яго капітан. — А вы, мілейшы, ідзіце ў кухню, каб матросы маглі павячэраць своечасова.
— Слухаю, сэр, — адказаў повар.
І, дакрануўшыся рукой да трыкуткі, нырнуў у кухонныя дзверы.
— Вось гэта слаўны чалавек, капітан, — сказаў доктар.
