камандзе было вядома і без нас, дзе знаходзіцца Востраў скарбаў.
— Я, джэнтльмены, не ведаю, у каго з вас хаваецца гэта карта, — працягваў капітан. — І я намагаюся, каб яна хавалася ў сакрэце і ад мяне і ад містэра Эроў. Інакш я буду прасіць вас зволіць мяне.
— Разумею, — сказаў доктар. — Па-першае, вы хочаце спыніць лішнія гутаркі. Па-другое, вы хочаце сабраць усіх надзейных людзей у кармавой часці карабля. Інакш кажучы, вы непакоіцеся, каб не ўспыхнуў бунт.
— Сэр, — сказаў капітан Смолет, — я не хочу, каб вы лічылі маімі словы, якіх я не казаў. Ні адзін капітан не згодзіцца выйсці ў мора, калі ў яго ёсць падставы баяцца бунта. Я ўпэўнены, што містэр Эроў — сумленны чалавек. Шмат хто з матросаў таксама сумленныя людзі. Магчыма, усе яны — сумленныя людзі. Але я адказваю за безапаснасць карабля і за жыццё кожнага чалавека на борце. Я бачу, што шмат што робіцца не так, як належыць. Дазвольце мне прыняць меры перасцярогі, або звольце мяне. Вось і ўсё.
— Капітан Смолет, — пачаў доктар, усміхаючыся, — вы чулі байку аб гары, якая нарадзіла мыш? Прабачце мяне, але вы нагадалі мне гэтую байку. Калі вы з'явіліся сюды, я гатоў быў паклясціся маім парыком, што вы патрабуеце ад нас значна большага.
— Вы вельмі здагадлівы, доктар, — сказаў капітан. — З'явіўшыся сюды, я хацеў патрабаваць разліку, бо ў мяне не было ніякай надзеі, што містэр Трэлоўні згодзіцца выслухаць хоць адно маё слова.
— І не слухаў-бы! — крыкнуў сквайр. — Калі-б не Лівсі, я адразу паслаў-бы вас да ўсіх чарцей. Але, я ўсё-ж такі выслухаў вас. І зраблю ўсё, што вы патрабуеце. Аднак, мая думка пра вас змянілася ў горшы бок.
— Гэта як вам падабаецца, сэр, — сказаў капітан. — Пасля вы зразумееце, што я выканаў свой абавязак.
Ён адышоў.
— Трэлоўні, — сказаў доктар, — нечакана для сябе я пераканаўся, што вы запрасілі на карабль двух сумленных людзей — капітана Смолета і Джона Сільвера.
