Мы пайшлі па наберажнай, і Сільвер паказаў незвычайныя здольнасці захапляць сваім расказам. Аб кожным караблі, міма якога мы праходзілі, ён паведамляў мне мноства вестак: як наладжаны яго парусы, колькі ён можа падняць грузу, з якой краіны ён прыбыў. Ён растлумачыў мне работу, якая адбывалася ў порце: адно судно разгружаюць, другое нагружаюць, а вунь тое, трэцяе, зараз выходзіць у адкрытае мора. Ён расказваў мне вясёлыя гісторыі аб караблях і мараках. Раз-по-раз ужываў ён усялякія марскія слоўцы і паўтараў іх па некалькі разоў, каб я лепш запомніў іх. Я пачаў пакрыху разумець, што лепшага таварыша, чым Сільвер, у марскім падарожжы не знайсці.
Нарэшце, мы прышлі ў гасцініцу. Сквайр і доктар Лівсі пілі піва, закусваючы падсмажанымі кавалачкамі белага хлеба.
Яны меркавалі пайсці на шкуну — паглядзець, як яе прырыхтоўваюць.
Доўгі Джон расказаў ім усё, што здарылася ў таверне спачатку і да канца, вельмі палка і зусім праўдзіва.
— Дык яно-ж так і было, не праўда, Гоўкінс? — пытаўся ён у мяне кожную хвіліну.
І я кожны раз цалкам пацвярджаў яго словы.
Абодва джэнтльмены вельмі шкадавалі, што Чорнаму Псу ўдалося ўцячы. Але што можна было зрабіць? Выслухаўшы іх пахвалы, Доўгі Джон узяў кастыль і накіраваўся да выхаду.
— Камандзе быць на караблі ў чатыры гадзіны дня! — крыкнуў сквайр яму наўздагон.
— Ёсць, сэр, — адказваў повар, кандыбаючы ў праходзе.
— Ну, сквайр, — сказаў доктар Лівсі, — кажучы адкрыта, я не цалкам адабраю большасць здабыткаў, зробленых вамі, але гэты Джон мне да густу.
— Цудоўны хлопец, — адклікнуўся сквайр.
— Джым пойдзе зараз з намі на шкуну, ці не так? — дадаў доктар.
— Вядома, вядома, — сказаў сквайр. — Гоўкінс, вазьмі свой капялюш, зараз мы пойдзем паглядзець наш карабль.
