пры месячным святле. Ён крыкнуў сляпому жабраку, што стаяў унізе на дарозе:
— П'ю, тут ужо паспелі пабыць раней нас!.. Нехта перарыў усю скрынку знізу ўверх!
— А тое, што мы шукаем, на месцы? — крычаў П'ю.
— Грошы тут.
— Да чорта грошы! — закрычаў сляпы. — Я кажу аб Флінтавых паперах.
— Папер не відаць, — адклікнуўся чалавек.
— Эй, вы, там, унізе, паглядзіце, ці няма іх пры нябожчыку! — зноў крыкнуў сляпы.
Другі разбойнік, відаць адзін з тых, што астаўся ўнізе абшукваць труп капітана, з'явіўся ў дзвярах карчмы.
— Білі паспелі абшукаць да нас, — сказаў ён, — нам нічога не пакінулі.
— Нас абрабавалі тутэйшыя людзі. Гэта тое шчанё! — рыкнуў П'ю. — Шкада, што я не выкалаў яму вочы… Яны былі тут зусім нядаўна. Калі я хацеў зайсці, дзверы былі зачынены на засоўку. Шукайце іх, хлопцы. Шукайце ва ўсіх кутках.
— Так, яны былі тут. Яны пакінулі запаленую свечку, — сказаў чалавек у акне.
— Шукайце! Шукайце! Ператрасіце ўвесь дом! — паўтараў П'ю, стукаючы палкай.
І вось у нашай старой карчме пачаўся страшэнны гармідар. Цяжкія крокі загрымелі ўсюды. Пасыпаліся аскепкі разбітай мэблі, захлопалі дзверы ўверсе і ўнізе, так што нават навакольныя скалы падхапілі гэты шалёны грукат. Але ўсё дарма — людзі, адзін за другім, выходзілі на дарогу і паведамлялі, што не знайшлі нас нідзе.
У гэтую хвіліну ўводдалі зноў раздаўся той самы свіст, які так напалохаў маю маці і мяне, калі мы лічылі манеты нябожчыка. На гэты раз прасвісталі два разы. Раней я думаў, што гэтым свістам сляпы склікае сваіх таварышоў на штурм. Але цяпер я заўважыў, што свіст раздаўся з боку пасёлка, і дагадаўся, што гэта сігнал, папярэджваючы бандытаў аб небяспецы.
