Гэта старонка не была вычытаная
на ўлоньні вольнага аблоньня
З сасною вецер варажыў.
Ішлі гады… Танулі ў вечнасьць…
Плыло аджыўшае на дно…
І толькі ў радасьці аб нечым
Зьвінела песьня пад сасной.
А ў полі кветкі адцьвіталі…
Адны ўзыходзілі гусьцей.
Ой, песьня, песьня дарагая,
Ў душы ты век не адцьвіцеш!..
Не адцьвіцеш і не завянеш!
І толькі ўвечары адна,
Журыцца будзе на кургане
У жоўтацьвецені сасна
Ды адцьвіце ў красе асеньняй…
Пажоўкне ў шэрані-імгле.
А песьня — ў сэрцы пакаленьняў,
У красе пунсовай яе сьлед!..
Люты 1925 г.
|}
