Дык вось-жа табе!“ І сьвіснуў канчук,
І кроўю заліўся наш бедны хлапчук…
Сьмяецца лясьнік: „Які ты няздара!
Чаго задаешся? Ці-ж пан табе пара?
Уздумаў, а як-жа, дурною галоўкай —
З панам цягацца сваёй двузлатоўкай!
Ідзі вось да хаты бяз большай тугі,
А я пайду цяпнуць кілішак-другі!“
Далёка карэта багатая скача,
Хлапец шчэ стаіць ўсё на месцы і плача…
Што яму трэба? Чаго ён чакае?
Лясьнік п’е гарэлку, вясёла сьпявае…
Што-ж далей было?
У дзень нек пануры,
Разам спраўлялісь па трох аж хаўтуры.
У немаляванай, сасновай труне,
На просьценькім возе, аб тошчым кане,
Памёршая сьлесара жонка ляжыць…
Ёй не за што было дзічыны купіць,
Каб сілы набрацца, хваробу змагаць…
За ёю — калоду другую відаць:
У ёй на спачынак вязьлі лясьніка.
Ён пану прадаў не аднога шпака,
За панскія грошы ён надта куціў
Аж п’яны са стрэльбы сябе падстраліў.
Дзівіўся ўвесь натаўп з апошняга гроба,
Ляжала ў ім важная відна асоба.
Такіх дамавін — ня убачыш ніколі!
У ёй на магільны спачынак, паволі,
Пана вязьлі, што калісь хлапчука
Скрыўдзіў так моцна, забраўшы шпака.
Са сьмерці ягонай усяк падзівіўся:
Ён косьцяй шпака за сталом падавіўся…
Усе трое прадсталі на страшным судзе,
Дзе кожны адчот дасьць за ўсе справы свае,
Там ў кнігу быцьця анёл бяз сумліву
Упісаў аб шпаку ўжо аповесьць праўдзіву.
|}
