— „Пяць злотых, паночку… І то толькі вам“.
Дзядзенька, злоты з паловай я дам!
Урэшце і два дам!“ — хлапчук адазваўся:
„Ты-ж столькі прасіў, як са мной таргаваўся
Ты-ж слова мне даў, павінен стрымаць,
Бяры, бо я часу ня маю чакаць!“
А пан у карэце са злосьцяй рагоча:
— „Ха-ха! бачыў?… шчанюк нейкі… хоча
Дзічыну з-пад носа ў мяне падхапіць!“
„Паночку вяльможны, дазвольце купіць…
Прашу вашай ласкі“… хлапец узмаліўся.
— „Ласкі? Каму? — пан шчыра зьдзівіўся.
„Дазвольце мне, пане, апошніх два злоты
Аддаць за дзічыну. Ў мамкі сухоты,
Ёй доктар казаў“…
Тут пан той з карэты,
Вочы прышчурыўшы, кажа на гэта.
— „Я з рынку, браточак, цябе не ганю,
Што матку кахаеш, — шаную й цаню.
Аднак-жа, каб згінуці меў увесь сьвет —
Я шпакам дапоўню свой сяньня абед!
Смачная штука! У роце аж тае!
Вы-ж жабракі, вы, нэндза сьвятая,
Ня можаце гэтага на’т зразумець,
Чаго-ж на дзічыну вам гэту ляцець!
Ідзі-ка да хаты да маткі сваей,
Ідзі без шпака, але з радай маей,
Каб ела капусту, кашу ды сала,
А дзеля смаку — перцу больш клала;
І будзе здарова праз век увесь свой.
Шпака-ж не аддам ёй. Пардон, братка мой!“
Пан кінуў паперку ў руку лясьніка
І шпарка ад’ехаў, забраўшы шпака.
Хлапец з плачам-енкам пабег за карэтай…
А панскі хурман, убачыўшы гэта:
„Ты што гэта, — крыкнуў, — прыліп-увязаўся,
Ці мала ласкавым мой пан аказаўся?
