Нек ў час вячэрняе пары,
На панскім птушачым двары,
Вутка, певень і гусь зыйшліся
І крытыкай знаёмых заняліся,
Канешна — ўсіх скрытыкавалі,
(Нашу, ма‘быць, моду ўзялі),
Аднак-жа болей ад усіх —
Цярпеў індык.
— „І грэх і смех
Сказаць каму, што гэты птак,
Ад птушак большы ўсіх дурак —
Дасюль сярод нас сьмее жыць“,
Певень абураны крычыць, —
— Уродзіцца-ж такая брыда,
І паглядзець — барэ агіда!
Ўдавіўся-б я, дальбог-жа,
Каб хоць крыху быў з ім схожы!
— „А пабачце — на насе
Якую штуку ён нясе!
А нязграбайла! Што за хвост!
Уся павадка, які ўзрост!
Гагоча гусь. — „А як надуты, а упарты!
Дальбог — адкінуўшы ўсе жарты —
Трэ’ прызнаць: індык — пачвара.
Хіба з панам нашым пара!“
|