Старонка:Байкі, гумар, сатыра (1928).pdf/45

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Гэта старонка не была вычытаная

Ягнятка кажа,
„Дык гэта быў твой брат!“
„Ня маю я братоў“…
„Дык кум, ці сват!

Ну, словам нехта з твайго роду!
Вы ўсе: сабакі, оўцы, пастухі —
Заўсёды сочыце мае грахі
І воўчаму жадаеце пагібелі народу!

Хто іменна з вас вінаваты,
Зусім цяпер я ня пытаюсь,
З табой, шчанё, смаркаты,
За ўсіх тут расквітаюсь!“

„Скажэце-ж чым тут вінаваты я?“

„Маўчы! Абрыдла мне зусім ўся гутарка твая!
Даволі!
Няма чаго з табой вазіцца болей,
Пытаньнямі сваімі зусім мне надаеў!
Адказваць табе — за многа чэсьці.

А хочаш знаць за што? Дык знай: даўно я еў,
І зьем цябе, бо хачу есьці!“

|}



Жаба і вол.

На пожні жаба, ўбачыўшы вала,
Надумала узростам з ім зраўняцца.
(Яна завісьніцай была)
І вось — давай старацца!

Чапурыцца, пыхціць і дмецца…
— А што, кума, ужо здаецца,
Зусім на роўні з ім я стала?“ —
Пытаецца ў кумы.
— „Куды там“ — тая адказала.
— „Ну, а цяпер, пабач вось як надмуся,
Ці-ж не як ён вялікай я кажуся?“