Аддаць мядзьведзю трэба чэсьць:
Было што й піць і есьць,
Сталы ламалісь аж ад стравы,
Руччом лілась гарэлка, піва,
Зусім тады няма тут дзіва,
Што госьці ў міг абселі лавы,
Мядзьведзь, як сьлед —
Частуе ўсіх, піць-есьці запрашае
І бачыць з радасьцяй: абед —
Усім да смаку прыпадае!
Вось каб гасьцей шчэ болей разахвоціць
Здароўя ўсіх узносіць,
Застольны песьні стаў пяяць,
Пусьціўся ўрэшце на’т скакаць,
Ліса ў далоні біць пачала:
„Вось танцавей: такіх тут мала!
Вось дык Міша! як прыгожа,
Зграбна й лёгка скакаць можа!
Ну шчэ-кж крышку! Ўперад! Сьмела“!
—„Кума мусіць звар’яцела?“ —
Воўк лісе на вуха шэпча:
Дзе тут пекнасьць? То-ж ён дрэпча
Усё на месцы, дый адно
Быццам таўчэць талакно!
Хараство знайшла! І ў чым?
Хіба сьмяешся ты над ім?“
„Эх, кумок! — ліса ў адказ:
А абед хто даў для нас?
Сама бачу: скача блага,
Аднак-жа мусім быць з увагай:
Бо як дружна, ўсе, як сьлед,
Яго пахвалім за абед —
Ён ў пахвальбе, як засмакуе —
Яшчэ й вячэрай пачастуе“.
|}
