|
У бажніцы нейкай стаяў драўляны бог.
Далёка славіўся ён тым, што мог
Даваць прамудрыя адказы і парады…
За тое ідал гэты…
Ад галавы да ног ахвярамі абвешан быў,
І вопраткай каштоўнай ажно ільсьніў.
Прад ім ўвесь час палілася кадзідла,
Нясьлі яму дары, зганялі быдла;
Нёс з просьбай ці падзякай хто што мог.
І крэпка кожны верыў, што то запраўдны бог.
Аж раптам — ўвесь народ спадзіў абняў:
Бог глупствы лапатаць пачаў!
Што ні адказ — ні сэнсу ў ім чі складу,
І так і гэтак — няма ўсё з бога ладу!
Нязьмерна ўсяк тут дзіваваўся:
Куды той розум ўвесь дзяваўся?
А справа ўся у тым,
Што ідал у сярэдзіне пустым быў і у ім —
Самі валхоўцы сядалі
І, быццам ідал сам, — адказы ўсім давалі.
Дык вось:
Калі валхвец разумны там сядаў—
Разумныя й адказы ён ўсім даваў,
Калі-ж замест яго прыйшлось
Другому сесьці, а на бяду дурны папаўся —
Паленам простым ідал аказаўся!
Ня ведаю ці праўда, а давялось ня раз
Мне чуць, што тутака у нас
Нямала ёсьць такіх паслоў,
Якіх залежыць розум ўвесь ад іх сэкрэтароў.
| 
