Старонка:Байкі, гумар, сатыра (1928).pdf/21

Сабачы звычай.

Праз вёску раз прыяцелі два йшлі
І гутарку паважную вялі.

Аж раптам тут з-пад падваротні,
Сабака кінуўся на іх.

За ім другі, там болей. І у міг —
З усіх двароў сабак зьляцелася з паўсотні,

Кідаюцца, ірвуць,
Зусім праходу не даюць.

Адзін з прыяцеляў кія шукаць пачаў.
„Пакінь“ — другі яго ўстрымаў.

„Кіём сабак ты ня уймеш,
А толькі болей раззлуеш.
Натуру я сабаччу знаю,
І свой на злосьць іх спосаб маю:

Спакойна пойдзем і на зьвягу,
Зьвяртаць ня будзем мы увагу.
Яны йшчэ крыху пазлуюцца,
Пабрэшуць ды і разьбягуцца“.