Старонка:Апошні з магікан.pdf/86

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Гэта старонка не была вычытаная

даўжэзнага цела, а спевамі ён не абароніць сябе ад іракезаў.

— Значыць, вы чакаеце другога нападу? — запытаў Хейвард.

— Ці магу я думаць, быццам галодны воўк насыціцца адным кавалачкам мяса? Макуасы страцілі аднаго з сваіх, а пасля першай страты, нават пасля няўдалага нападу, яны заўсёды адступаюць; але зладзеі вернуцца і прыдумаюць новы сродак атрымаць нашы скальпы. Мы павінны, — казаў далей, падняўшы свой твар, засмучаны трывогай, — пратрымацца тут, пакуль Мунро не падашле нам на дапамогу салдат. Дай бог, каб гэта здарылася хутчэй.

— Вы чуеце, Кора, што, як відаць, нас чакае? — запытаў Дункан. — Мы можам спадзявацца толькі на клапатлівасць вашага бацькі. Ідзіце-ж абедзве ў пячору, там вы будзеце па крайняй меры захаваны ад стрэлаў нашых ворагаў, і паклапаціцеся аб нашым няшчасным таварышу.

Маладыя дзяўчаты прайшлі ўслед за ім ва ўнутраную пячору. Там ляжаў Давід, усё яшчэ нерухомы, але яго ўздыхі паказвалі, што да яго вярнулася прытомнасць. Перадаўшы раненага на догляд маладых дзяўчат, Хейвард пайшоў быў да выхаду, але яго спынілі.

— Дункан, — дрыготным голасам сказала Кора.

Маёр павярнуўся і паглядзеў на гаварыўшую маладую дзяўчыну. Яе твар быў смяртэльна бледным, губы дрыжалі, а ў накіраваных на яго вачах відаць было такое напружанне, якое прымусіла маёра зараз-жа вярнуцца да яе.