тлумачыць сабе, што гэта быў за енк. І таму мы думаем, што гэта — знак неба, пасланы для нашага дабра.
— Дзіўна, — сказаў Хейвард і ўзяў свае пісталеты, якія, уваходзячы ў пячору, паклаў на камень. — Усёроўна, ці гэта знак міру ці заклік да бою, трэба расследаваць, у чым справа. Ідзіце, мой друг, я іду з вамі.
Усе пачулі прыліў адвагі, калі, вышаўшы пад адкрытае неба, удыхнулі не затхлае паветра пячоры, а падбадзёрваючую халаджавасць, якая стаяла над вадападамі і вірамі. Моцны вецер крыляў над ракой і, здавалася, нёс рэў вады ў глыбіню пячоры, адкуль даходзіў няспынны гул, які нагадваў раскаты грому за далёкімі горамі. Месяц узышоў, яго святло сям-там блішчэла на паверхні вады; той-жа край скалы, на якім яны стаялі, ахутвала густая імгла. За выключэннем шуму падаючай вады ды моцных подыхаў парывістага ветру, усё было так ціха, як толькі бывае ўначы ў поўным гушчары. Дарэмна вочы ўглядаліся ў процілеглы бераг, стараючыся выявіць там якія-небудзь адзнакі жыцця, якія маглі-б растлумачыць, што азначалі страшныя гукі. Нявернае святло месяца ашуквала напружаны змрок устрывожаных людзей, і іх позірк сустракаў толькі аголеныя кручы ды нерухомыя дрэвы.
— Сярод цемры і спакою цудоўнай вячэрняй цішыні нічога не відаць, — прашаптаў Дункан. — З якім захапленнем сузіралі-б мы гэтае відовішча адзіноты ў іншы час, Кора! Уявіце сабе, што вам не пагражае ніякай небяспекі, быць можа…
