— Дзіўная прафесія, — прамовіў Сакалінае Вока і ўсміхнуўся, — усё жыццё паўтараць, як перасмешнік, усе высокія і нізкія ноты, якія вырываюцца з чалавечага горла. Аднак, прыяцель, спевы, — ваш талент, і ніхто не мае права яго ганьбіць, як ніхто не смее ганьбіць майстэрства стральбы або якое-небудзь іншае ўменне. Пакажыце-ж ваша майстэрства.
— З вялікай прыемнасцю, — сказаў Гамут. Паправіўшы свае акуляры ў жалезнай аправе і выняўшы сваю ўлюбёную кніжку, ён перадаў яе Алісе.
Аліса ўсміхнулася. Яна глянула на Хейварда і пачырванела, не ведаючы, як ёй быць.
— Не саромцеся, — шапнуў ёй малады афіцэр.
Аліса падрыхтавалася спяваць. Давід выбраў гімн, які адпавядаў становішчу бегляцоў. Кора таксама пажадала падтрымаць сястру. Метадычны Давід папярэдне задаў спевакам тон, карыстаючыся сваім камертонам.
Паліўся ўрачысты напеў; іншы раз маладыя дзяўчаты схіляліся над кнігай і ўзмацнялі свае гучныя галасы, іншы раз паніжалі іх, так што шум вады ператвараўся ў глухі акампанімент спеваў. Прыродны густ і верны слух Давіда кіраваў спявачкамі. Ён рэгуляваў сілу галасоў у адпаведнасці з намерамі вузкай пячоры, кожная шчыліна, кожная западзіна якой напаўнялася задушэўнымі гукамі. Вочы індзейца нерухома глядзелі на скалы з такой увагай, якая, здавалася, іх саміх ператварыла ў каменні.
